Mat'54

Vanwege de kenmerkende vorm van de neus werden ze vaak bij het publiek aangeduid als Hondekop. Tussen 1956 en 1962 zijn in totaal 73 vierwagenstellen (Plan F, G en P) geleverd. De vierwagenstellen van Plan P kregen de nummers 711-757 en 761-786.

De treinstellen waren gebouwd voor de lange-afstandsverbindingen. In de loop van de jaren 50 werden naast de Randstad, ook de andere grote steden in Nederland met elektrische treinen bereikbaar. Het Materieel ’54 werd dan ook ingezet in de verbindingen naar alle uiteinden van het land. Zo behoorden de Noord-Oostverbinding, tussen de Randstand en Groningen, Leeuwarden en Enschede, en de verbinding tussen Amsterdam en Vlissingen jarenlang tot het vaste inzetgebied van deze treinstellen. 

Het comfort stond hierbij hoog in het vaandel. De treinstellen waren zeer degelijk geconstrueerd wat leidde tot een rustige loop en elk treinstel was voorzien van een restauratieafdeling.
De Hondekoppen zijn tot op heden de zwaarste treinstellen die dienst hebben gedaan bij een Europese spoorwegmaatschappij. De typische neus van het treinstel was bedoeld om de machinist beter te beschermen bij een eventuele aanrijding. De topsnelheid bedroeg 140 kilometer per uur. 

In 1968 verscheen het eerste treinstel in de nieuwe gele huisstijl van de Nederlandse Spoorwegen. Het duurde nog tot 1980 voordat het laatste treinstel ontdaan was van zijn groene kleurenschema.

Vanaf 1989 werden de treinstellen langzaamaan buiten dienst gesteld. De laatste rit van een Hondekop in de reizigersdienst vond plaats in januari 1996.

Hiermee verloor het Nederlandse spoor een van de meest prominente en geliefde treinstellen voor zowel de passagiers als het NS-personeel.